Hogere inname van magnesium via de voeding verlaagt het risico op fracturen

Samenvatting

• Magnesium is een essentieel mineraal dat het lichaam nodig heeft voor vele functies  
• Een lage magnesiuminname kan leiden tot een verhoogd risico op verschillende chronische ziekten, maar de rol van magnesium bij osteoporose  is tot nu toe minder bekend. 
• Een recent onderzoek heeft een significant verband aangetoond tussen een hogere magnesiuminname en minder fracturen bij zowel mannen als vrouwen. 

Magnesium is een essentieel mineraal dat het lichaam nodig heeft en dat betrokken is bij vele functies, waaronder meer dan 300 enzymatische reacties.1 Een lage magnesiuminname wordt in verband gebracht met een verhoogd risico op verschillende chronische ziekten;^2-6 de rol van magnesium bij het voorkomen van osteoporotische fracturen is echter minder duidelijk.⁷ Een recente meta-analyse8 wees uit dat een hogere magnesiuminname via de voeding niet in verband werd gebracht met een lager fractuurrisico. In sommige onderzoeken werd magnesiuminname boven de ADH in verband gebracht met een hoger risico op fracturen. Daarentegen hebben transversale onderzoeken een significant verband aangetoond tussen een hogere magnesiuminname en botmineraaldichtheid. Magnesium kan ook een gunstig effect hebben op ontstekingen en oxidatieve stress, twee belangrijke risicofactoren voor osteoporose.  

In een nieuw onderzoek werden⁸ gegevens over magnesiuminname en botbreuken verkregen van proefpersonen die gedurende een follow-up periode van acht jaar deelnamen aan het Osteoarthritis Initiative. De patiënten liepen een hoog risico op knieartrose. Schattingen van de magnesiuminname via de voeding werden verkregen door middel van een voedselfrequentievragenlijst die werd afgenomen tijdens het bezoek aan de basislijn van het Osteoarthritis Initiative. Het cohort werd verdeeld in kwintielen van magnesiuminname volgens geslacht met 205, 269, 323 en 398 mg per dag voor mannen en 190, 251, 306 en 373 mg per dag voor vrouwen. In totaal waren er in het cohort 3765 deelnemers met een gemiddelde leeftijd van 60,6 jaar. 

De gemiddelde magnesiuminname was 295 mg per dag. Slechts 27% van het hele cohort haalde de bijbehorende ADH voor magnesium (respectievelijk 420 mg/d voor mannen en 320 mg/d voor vrouwen). Na een gemiddelde follow-up van 6,2 jaar ontwikkelen 560 personen een nieuwe skeletfractuur. Zowel mannen als vrouwen met een hogere magnesiuminname rapporteerden een significant lagere incidentie van fracturen in vergelijking met degenen met de laagste magnesiuminname. Na aanpassing voor 14 potentiële confounders bij baseline, en met degenen met de laagste magnesiuminname als referentiegroep, rapporteerden mannen en vrouwen in het vijfde kwintiel (groep met de hoogste magnesiuminname) een 53% lager risico op botbreuken. Als de proefpersonen werden verdeeld op basis van de ADH voor magnesium, hadden alleen vrouwen die de ADH voor magnesium bereikten een significante afname van het fractuurrisico. Totale magnesiuminname, gemodelleerd als een continue variabele, was echter niet geassocieerd met een afname van het risico op fracturen bij follow-up.  

Deze bevindingen zijn opmerkelijk omdat de onderzoekers ontdekten dat slechts ¼ van de deelnemers aan het Osteoarthritis Initiative aangaf ten minste de ADH-norm voor magnesium te gebruiken. Deze studie is de eerste die een duidelijke en significante associatie rapporteert tussen een hogere magnesiuminname en een vermindering van fracturen bij zowel mannen als vrouwen. Aangezien magnesium een groot aantal functies heeft in het lichaam, zijn er aanvullende onderzoeken nodig die het moleculaire werkingsmechanisme van een hogere magnesiuminname op botbreuken ophelderen.